ஆயிரம் அபூர்வ ஆடைகள் துறந்து அழுக்காடை

வெங்காய வாடையுடனவள் வாவென்று கூடவழைக்காமல்

உள் செல்வாள் என்னுள்ளம் வெளிச்செல்ல ஏதொவொன்று உட்செல்லும்.
...
இல்லையென்பதவளுக்கு இனிக்கும் வார்த்தை….இதுவரை காலமும் நான்

அவளுக்காயென அணுத்துணிக்கை கூட அசைக்கவில்லையென்பதவள்

அறுதியான வாதம்.

ஆதரவோடவள் தலைகோத விளைந்தால் தொட்டாற்சுருங்கியென

தூங்குவதாயொரு பாவனை.

நடுஇரவின் போர்வைகளில் வாய்வு மிகுந்தென் நெஞ்செல்லாம்

எரிகையில் தள்ளிப்படுப்பாள் தன்னுறக்கம் கெடுமென்று…

நிலாக்கால் முன்னிரவில் அவள் தோள் சேர்ந்து கவிசொல்லத்

துடிக்குமென் மனசு புரியாமல் அடித்துச்சாத்துவாள் எல்லா

யன்னல்களையும்.

அதிசயமாயவள் முகம் கொஞ்சம் ஒளிவிடும் கணங்களில்

வாழ்தலையும் காதலையும் பற்றி வசனங்கள் கோர்ப்பேன்.

அடிமனசில் மண்டியிருக்கும் அழுக்கை கொட்டாவியோடு

விட்டவள் அயர்வாள் என் ஆவி சோர…

copyrights@shameela_yoosufali

31.07.2011

வலிதரும் குத்தீட்டி கொண்டு ஆயிரம் முறை உடலத்தில் செருகுதல் விட

உன் வார்த்தைகள் என்னுயிர் வரை சென்று

...கொஞ்சம் கொஞ்சமாயெனைக் கொன்றன.

அழுதிடல் செய்வதில்லை என்று அடித்தென் நெஞ்சாங்கூட்டை

அடக்கிடப் பார்த்தல் வீணாய் ஆயிற்று.

பொங்கும் கண்ணீர் பெருக்கெடுப்பில் மிச்சமாயுன்மேலிருந்த

கொஞ்ச நஞ்சக் கோபமும் கரைந்து பளிங்காயிற்று உள்ளம்.

உனக்கென நான் அடர் மழை வனாந்தரமாய் வைத்திருக்கும் நேசம்

அழியாது ;என் மிகை நேசம் நீயறிவது என் இலக்கன்று

நீயெனை எதிர்தோர் வார்த்தை உதிர்த்திடும் ஒவ்வொரு பொழுதிலும்

இன்னோர் நல்மரத்தின் வித்து மண்ணுக்குள் துயில் கலைந்தெழும்.

copyrights@shameela 2011 July 29

தாய் தந்தை அன்பை மொத்தமாய் பெற்றவள்

களைத்ததோர் காலையிலே நான் ஜனித்தேன்.

மூத்ததைப்போல் மூக்கில்லை

முன்நெற்றி ரோமமில்லை

அவள் அசல் நான் நகல்

அவள் ஆட்டத்தில் கால் நொண்டும் தொட்டில்

அவள் அணிந்து அரைப்பழசாய் போன ஆடைகள்

அவள் விளையாடி காது பிய்ந்த கரடி பொம்மை

அவள் புதுவாசம் நுகர்ந்து,ஓரம் சுருண்ட ‘ஏழுநிறப்பூ’

பல் பதிந்த அழிறப்பர்,கம்பீரமிழந்த பென்ஸில்

அவள் திருமணம் குதியுயர் காலணியாய் அதிர நடக்க

என் மணமோ ஏழைச்செருப்பாய் நொய்ய நடந்தது.

ஒவ்வொரு விரலிலும் இவ்விரண்டு பரிசு மோதிரமாய் அவள்

மருதாணி விரல்களில் பாதி தேய்ந்தோர் மோதிரம் வெட்க நான்

அதிகமாய் வலித்ததன்று.

அவள் பார்த்து நிராகரித்த ஆண்மகனுடன் என் முதலிரவு.

அது முதலிரவன்று, ‘இரண்டாவது இரவு’

27.07.2011



முதுகின் அடித்தண்டில் குவிந்தாரம்பிக்கும் வலி
அரைநொடியில் தொடைகளில் கனக்கும்
காலிரண்டும் துவள அவள் கலண்டரை வெறிப்பாள்.

ஒரு நொடி, புயலின் பின் பூமியாய் உடல் சுதாகரிக்க
முன்னை விடவும் பேயாட்டத்தோடு வலி நரம்பு பிய்த்துண்ணும்.
தலைக்குள் யாரோ இடையறாது பேசுவதன்ன அசெளகரியம்
பொறுப்பதற்குள் இடையில் வாள் செருகலாய் வலி மிகும்
முகவாயில் முழங்கால் இறுக்கி உதடு கடித்து மூச்சடக்கி வியர்ப்பாள்.

வலி மிகுந்தவள் துடிக்கும் பொழுதுகளில் தவறாது
தாய் சுடுநீர்போத்தலோடு ஞாபகங்களில் ஒத்தடம் தருவாள்
அந்திக் கருக்கலின் அவன் வருவான் ஆயிரம் பழு சுமந்து
கட்டிலில் சுருண்டிருக்கும் அவள் விழி கூட நோக்காதுரைப்பான்
‘ப்ச்… திரும்பவுமா’ …‘வலி’ யின் அடர்த்தியை அவளுக்குணர்த்தியவாறு.

2011.06.28

Copyrights@Shameela

இருட்காட்டுக் கபுறுக்குள் அமைதியாய் உறங்கும்

வாப்பும்மா

சிறுகதை போல பேசல் மீளக்கேட்கும் துயர்

எனக்கில்லையினி.

மழை கொக்கரித்துப்பெய்யும் நடுவிரவுகளில்

அடரிருள் கபுறடியும் வாப்பும்மாவின் மையத்தும் நினைவுக்குள் வலிக்கும்.

வெள்ளிகளில் வாப்பா தவறாது சொல்வார்

கபுறடியில் நீங்கள் பொல்லூன்றி நிற்பதைக் கண்டதாக.

அறுபதுகளிலும் வாப்பா அனுபவிக்கும் தாங்கொணாத் துயர்

எனக்கும் புரியும்.

வாப்பும்மா

உங்களுடற்சாறு அருந்திச் செழித்திருக்கும் மருதாணிச்செடிக்கு

சில வேளை தெரிந்திருக்கலாம்

மரணம் ஒரு வாயிலென்பதும் வாழ்க்கைக்கு முற்றுப்

புள்ளியில்லையென்பதும்.

15.06.2011

அவளிடம் சொன்னேன்

அடுப்படி தாண்டு

.பருப்புக்கு வெங்காயம் தாளிப்பதை விட அனேக

விஷயங்கள் இருக்கின்றன

வா உன் சொந்தக்கால் கொண்டு பூமிப்பந்து சுற்றும்

வித்தை சொல்லித் தருகிறேன்

அவள் வந்தாள்.

சுமக்க முடியாத சங்கிலிகளையும்

முடிவற்ற சந்தேகங்களையும்

சுமந்து கொண்டு

மிகுந்த பிரயாசையோடு

அவள் சங்கிலிகளை ஒவ்வொன்றாய் களைந்தேன்

சந்தேகங்கள் முடிவுறாது ஒடும் நதியை ஒத்தனவாய்

நீண்டு நெடித்தலைந்தன.

இனி என்ன

களைப்போடு கேட்டாள்.

இனி நீ வாழத் துவங்கு

வாழ்தல் என்றால்

அயர்வோடு நோக்கினேன்.

அவள்

வாழ்தலை மறந்து வெகுநாட்களாகி விட்டிருந்தன.

2011.06.14

சுத்தமாய் வெள்ளைத்தாள்

சிதறிய கிரெயோன் கலர்கள்

இரண்டு கோடுகள்

ஒரு கோணல் வட்டம்

நம்பிக்கையோடு

யானைக்கும் தும்பிக்கையும் ஆயிற்று

குழந்தைக்கோ கர்வம்

ஊதா நிற யானையுடன் ஊர்ந்து போயிற்று.

யானைக்கு ஊதாநிறமா?

அதிருப்தியோடு கேட்டார் ஆசிரியை

இரண்டு கால் யானை எங்குள்ளது

அடித்துத் திருத்தினார்

குழந்தையின் ஊதா யானை ஊனமுற்றுப்போக

அதன் மனசின் மேலே தன் செருப்பு சப்திக்க

நடந்து போனார் ஆசிரியை.

2011.06.13

அபூர்வமான சொற்களைப் பின்னும்

பொன்னிற சிலந்தி அவன்

ஆறும் தேநீரை மறந்து இரவிரவாய்

நூற்காடுகளுக்குள் மல்லாந்து கிடப்பான்.

திடும் மென அவள் தாகித்தெழும் நடுநிசி பொழுதுகளில்

அவன் விரல்கள் தாளில் முளைத்துக்கிடப்பதைப்

பார்த்தவாறே உறங்கிப்போவாள்.

அவன் எழுதும் எதையும்

அவள் வாசித்ததில்லை

அவனது விசாரங்களும் தனித்துவமான

சிந்தனைகளும்

அவளுக்குப் புரிந்ததேயில்லை.

அதிகம் பேசுவது அவனை

ஆத்திரமூட்டும்.

அவள் மொழி மறந்தவள் ஆயினள்.

கிராமத்துக்கிளி மொழிகள்

மட்டுமே தெரிந்த அவள் அந்த நாலுசுவர் கூட்டுக்குள்

அடங்கியிருந்தாள்.

சமைப்பதும்,துவைப்பதுமாய் அவள் துருப்பிடித்து rusted

சாகத் தொடங்கிய ஒரு பொழுதில்

அந்த ‘அதிசயம்’ நிகழ்ந்தது.

புழுங்கிய சமையலறையில்

நெடுங்காலமாய் திறவாதிருந்த

‘ஜன்னல்’ தான் அது

அதனூடே அவள்

அடர் காட்டு மூங்கிலின் பாடலையும்

வானவில் எழுதும் ஓவியங்களையும்

வாசிக்கத் தொடங்கினாள்.

பெருநாள் பிறை

பனி உறங்கும் தோட்டத்து மருதாணி

அம்மிக் குழவி தழுவிச் சிவப்பேறிய உம்மாவின் கை

பச்சை வாசனை பக்கத்தில் நான்

நசியும் துருவல் தேங்காய்,பச்சை மிளகாயோடு

நறுக்கென உப்பும் அரைபடும் நொடிகளில்

ஐம்புலன்கள் விழித்துக் கொள்ளும்

அந்த அரைத்த சம்பலுக்காய்

உயிர் விடத் தோணும்.

அவித்த இறைச்சி தட்டிப் பொரிக்கவும்

வறுத்த சீரகம் அரைத்தெடுக்கவும்

பூண்டும் இஞ்சியும் விழுதாய் மசிக்கவும்

தோதாய்க் குழிந்த அம்மிக்கல் அது.

அம்மிக்கல்லுக்காய் தனியொரு மேடை

தண்ணீர் விட்டுக் கழுவவும்

கழுவும் தண்ணீர் வழிந்தோடவும்

சின்னதாய் ஏற்பாடுகள்

அம்மிக்கல்லின் பின்னால்

நீள் கம்பி வைத்த

சில் காற்று ஜன்னல்

கருங்கல் அம்மிக்குள்

மெல்லிய அதிர்வுடனான

உயிர் ததும்பலை அதன் வெதுவெதுப்பு மேற்பரப்பு

பல சமயங்களில் உணர்த்தி நின்றது.

முன்றல் கொய்யாமரம்

வளையங்கள் கூட்டிக்கொண்ட

பின்னொரு கோடை நாளில்..

சமையல் உள் வெறுமையாய் இருக்கிறது.

அம்மிக்கல்லும் இல்லை

சில் காற்று ஜன்னலும் இல்லை

பதிலாய் இடத்தை அடைத்துக் கொண்டு

ஒரு

மின்சார மிக்ஸி….

ஓய்வெடுக்க கெஞ்சும் பாதத்துண்டு

விரிவுரைக்கு செவி விற்ற

முழுநாட் களைப்பு

கணவரின் வேளைத்தளம் என் பல்கலைக்கழகம்

அரை மணி இடைவெளி..

மீண்டும் வீட்டுக்கு இன்னொரு மணித்தூரம்

வீடு வாடகையானாலும் நம் வீடாயிற்றே

கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்க…

குளிக்க…..

ஈரத்தலை சுற்றிய துண்டுடன் ‘காட்டில் ஒரு மான்” வாசிக்க

சின்னச்சின்னதாய் இடியப்பம் இடித்த சம்பல் சாப்பிட

செளகரியமாய் உடை மாற்ற

வீடு தான் தோது.

அலுங்கிக் கசங்கிய உடையாய்

தேநீர் கோப்பைப் பின்னணியில்

மிருதுவான உரையாடல் கனவோடு

வலிக்கால்கள்

வீடு வரை கொண்டு சேர்த்தன.

வாசல் வந்த பின் …

திறப்பு???

ஆயிரம் மைல் தொலைவில்

அலிபாபாக் குகையி்ல்

பத்திரமாய் கிடந்தது.

அரக்கப் பறக்க

அலுவலக நண்பருக்கு அழைப்பு

அடுத்த பஸ்ஸில் அனுப்பி வைப்பதாய்

ஒரு மணி நேரம் இரண்டாக

ஓரிடத்தில் முளைத்துக் கிடந்தோம்.

தாமதமாய் மேல் வீட்டு ஞாபகம்

உதிக்க

எப்போதும் திறக்காத கதவொன்றால்

ஒட்டடை அலங்காரத்தோடு

உட் பிரவேசம்

அப்போது பார்த்து,

நாற்சக்கர வண்டி, திறப்புடன்

நம்மூர் தாண்ட

இரு சக்கர வண்டி

இப்போது இப்போது என

இரு மணித்தூரம் கடக்க

விலைமதிப்பில்லா திறப்பு

மீண்டும் சாவித்துவாரம்

கண்டது,

அப்பாடா?

இன்னொரு திறப்பு வெட்டல்

நாளைக்கு நாம் செய்யும் முதல் வேலை

மாதங்களும் தொலைந்தழிந்தேகின,

திறப்பு இன்னும்

ஒற்றையாகவே இருக்கிறது.

மழையின் கிணுகிணுப்பு

ஒரு மெல்லிய பாடலாய்

மீட்டெடுக்கும் நான் தொலைத்த

ஞாபகங்கள்

எல்லோர் கையிலும் குடை பூக்க

மழை நனைக்க

நான் தனியளாகின்றேன்

தன் குடை தந்த அந்த வெள்ளுடைத் தோழனின்

புன்னகை

மிகப்பிடித்தமாய் இதயத்தில் நடந்து போயிற்று.

மழை மழையென யன்னல் வெளியில்

செடியிடையில்

அலையும் மனதை

இழுத்துப்பிடித்து உற்சாகமாய்

இஞ்சி பிளேன் டீ ,மொறு மொறு மாரி பிஸ்கட்

பொருளியல் இறுதிப்பரீட்சை

இப்போதும் மழை நிலம் சேர்ந்தால்

ஊன்றிப்படிக்கும் உணர்வே துள்ளும்…

இடையறாது பேசும் மழை

உம்மாவின் கை மணக்கும் தேநீர்

வெளிக்கிளம்பும் ஆவி

ஒரு மேசை நாற்காலி

கன்னத்தில் இருகை பதித்த நான்.

இனிக்குமென் கார்காலச் சித்திரம்.

கால் நிலத்தில் படராத வயது

துள்ளும் கால்கள்

இருகை ஆட்டி இன்னொரு மழையாய் குதூகலிக்கும்

நான் இரு தங்கைகள்

மழைக் குளியல்

வாசற்படியில் தலை சாய்த்து ரசிக்கும்

என் வித்தியாசமான உம்மா.

வீட்டின் நாற்சக்கர வாகனம்

சிறகு முளைக்கும் அதிசயம்

மழைநாளில் மாத்திரமே சாத்தியம்!

பாதி இழுத்த வேன் கதவு…

முழுதாய் முகம் மழை வாங்கும்.

ஊசிக்குத்தாய் இறங்கும் கோடை மழையும்

வலிக்காது.

நாடு விட்டு நாடு

சுற்றிப்படர்ந்த கடல்

வான்கிளறும் மலைப்பாறை

பக்கத்தில் இறுக்கமாய்

என் நெருக்கம்.. அற்புதமாய்

அப்போதும் மழை…..

கமெராவுக்குள் அடைக்க முடியாத

ஜில்லிப்புடன்…

கண்ணடித்துப் போயிற்று.

மே மாதத்தினொரு பொழுது..

“அமைதிக்கான  இறுதி யுத்தம்”

கால் இடறி விழும் இடமெல்லாம்

மனித மாமிசம்…

பின்வாசல் பெருக்கெடுக்க

அன்றுங்கூட வலுத்த மழை

…………

முதன் முறையாய்

மழை வலித்தது எனக்கு.

copyrights@Shameela_yoosufali