முதுகின் அடித்தண்டில் குவிந்தாரம்பிக்கும் வலி
அரைநொடியில் தொடைகளில் கனக்கும்
காலிரண்டும் துவள அவள் கலண்டரை வெறிப்பாள்.

ஒரு நொடி, புயலின் பின் பூமியாய் உடல் சுதாகரிக்க
முன்னை விடவும் பேயாட்டத்தோடு வலி நரம்பு பிய்த்துண்ணும்.
தலைக்குள் யாரோ இடையறாது பேசுவதன்ன அசெளகரியம்
பொறுப்பதற்குள் இடையில் வாள் செருகலாய் வலி மிகும்
முகவாயில் முழங்கால் இறுக்கி உதடு கடித்து மூச்சடக்கி வியர்ப்பாள்.

வலி மிகுந்தவள் துடிக்கும் பொழுதுகளில் தவறாது
தாய் சுடுநீர்போத்தலோடு ஞாபகங்களில் ஒத்தடம் தருவாள்
அந்திக் கருக்கலின் அவன் வருவான் ஆயிரம் பழு சுமந்து
கட்டிலில் சுருண்டிருக்கும் அவள் விழி கூட நோக்காதுரைப்பான்
‘ப்ச்… திரும்பவுமா’ …‘வலி’ யின் அடர்த்தியை அவளுக்குணர்த்தியவாறு.

2011.06.28

Copyrights@Shameela

இருட்காட்டுக் கபுறுக்குள் அமைதியாய் உறங்கும்

வாப்பும்மா

சிறுகதை போல பேசல் மீளக்கேட்கும் துயர்

எனக்கில்லையினி.

மழை கொக்கரித்துப்பெய்யும் நடுவிரவுகளில்

அடரிருள் கபுறடியும் வாப்பும்மாவின் மையத்தும் நினைவுக்குள் வலிக்கும்.

வெள்ளிகளில் வாப்பா தவறாது சொல்வார்

கபுறடியில் நீங்கள் பொல்லூன்றி நிற்பதைக் கண்டதாக.

அறுபதுகளிலும் வாப்பா அனுபவிக்கும் தாங்கொணாத் துயர்

எனக்கும் புரியும்.

வாப்பும்மா

உங்களுடற்சாறு அருந்திச் செழித்திருக்கும் மருதாணிச்செடிக்கு

சில வேளை தெரிந்திருக்கலாம்

மரணம் ஒரு வாயிலென்பதும் வாழ்க்கைக்கு முற்றுப்

புள்ளியில்லையென்பதும்.

15.06.2011

அவளிடம் சொன்னேன்

அடுப்படி தாண்டு

.பருப்புக்கு வெங்காயம் தாளிப்பதை விட அனேக

விஷயங்கள் இருக்கின்றன

வா உன் சொந்தக்கால் கொண்டு பூமிப்பந்து சுற்றும்

வித்தை சொல்லித் தருகிறேன்

அவள் வந்தாள்.

சுமக்க முடியாத சங்கிலிகளையும்

முடிவற்ற சந்தேகங்களையும்

சுமந்து கொண்டு

மிகுந்த பிரயாசையோடு

அவள் சங்கிலிகளை ஒவ்வொன்றாய் களைந்தேன்

சந்தேகங்கள் முடிவுறாது ஒடும் நதியை ஒத்தனவாய்

நீண்டு நெடித்தலைந்தன.

இனி என்ன

களைப்போடு கேட்டாள்.

இனி நீ வாழத் துவங்கு

வாழ்தல் என்றால்

அயர்வோடு நோக்கினேன்.

அவள்

வாழ்தலை மறந்து வெகுநாட்களாகி விட்டிருந்தன.

2011.06.14

சுத்தமாய் வெள்ளைத்தாள்

சிதறிய கிரெயோன் கலர்கள்

இரண்டு கோடுகள்

ஒரு கோணல் வட்டம்

நம்பிக்கையோடு

யானைக்கும் தும்பிக்கையும் ஆயிற்று

குழந்தைக்கோ கர்வம்

ஊதா நிற யானையுடன் ஊர்ந்து போயிற்று.

யானைக்கு ஊதாநிறமா?

அதிருப்தியோடு கேட்டார் ஆசிரியை

இரண்டு கால் யானை எங்குள்ளது

அடித்துத் திருத்தினார்

குழந்தையின் ஊதா யானை ஊனமுற்றுப்போக

அதன் மனசின் மேலே தன் செருப்பு சப்திக்க

நடந்து போனார் ஆசிரியை.

2011.06.13

அபூர்வமான சொற்களைப் பின்னும்

பொன்னிற சிலந்தி அவன்

ஆறும் தேநீரை மறந்து இரவிரவாய்

நூற்காடுகளுக்குள் மல்லாந்து கிடப்பான்.

திடும் மென அவள் தாகித்தெழும் நடுநிசி பொழுதுகளில்

அவன் விரல்கள் தாளில் முளைத்துக்கிடப்பதைப்

பார்த்தவாறே உறங்கிப்போவாள்.

அவன் எழுதும் எதையும்

அவள் வாசித்ததில்லை

அவனது விசாரங்களும் தனித்துவமான

சிந்தனைகளும்

அவளுக்குப் புரிந்ததேயில்லை.

அதிகம் பேசுவது அவனை

ஆத்திரமூட்டும்.

அவள் மொழி மறந்தவள் ஆயினள்.

கிராமத்துக்கிளி மொழிகள்

மட்டுமே தெரிந்த அவள் அந்த நாலுசுவர் கூட்டுக்குள்

அடங்கியிருந்தாள்.

சமைப்பதும்,துவைப்பதுமாய் அவள் துருப்பிடித்து rusted

சாகத் தொடங்கிய ஒரு பொழுதில்

அந்த ‘அதிசயம்’ நிகழ்ந்தது.

புழுங்கிய சமையலறையில்

நெடுங்காலமாய் திறவாதிருந்த

‘ஜன்னல்’ தான் அது

அதனூடே அவள்

அடர் காட்டு மூங்கிலின் பாடலையும்

வானவில் எழுதும் ஓவியங்களையும்

வாசிக்கத் தொடங்கினாள்.

பெருநாள் பிறை

பனி உறங்கும் தோட்டத்து மருதாணி

அம்மிக் குழவி தழுவிச் சிவப்பேறிய உம்மாவின் கை

பச்சை வாசனை பக்கத்தில் நான்

நசியும் துருவல் தேங்காய்,பச்சை மிளகாயோடு

நறுக்கென உப்பும் அரைபடும் நொடிகளில்

ஐம்புலன்கள் விழித்துக் கொள்ளும்

அந்த அரைத்த சம்பலுக்காய்

உயிர் விடத் தோணும்.

அவித்த இறைச்சி தட்டிப் பொரிக்கவும்

வறுத்த சீரகம் அரைத்தெடுக்கவும்

பூண்டும் இஞ்சியும் விழுதாய் மசிக்கவும்

தோதாய்க் குழிந்த அம்மிக்கல் அது.

அம்மிக்கல்லுக்காய் தனியொரு மேடை

தண்ணீர் விட்டுக் கழுவவும்

கழுவும் தண்ணீர் வழிந்தோடவும்

சின்னதாய் ஏற்பாடுகள்

அம்மிக்கல்லின் பின்னால்

நீள் கம்பி வைத்த

சில் காற்று ஜன்னல்

கருங்கல் அம்மிக்குள்

மெல்லிய அதிர்வுடனான

உயிர் ததும்பலை அதன் வெதுவெதுப்பு மேற்பரப்பு

பல சமயங்களில் உணர்த்தி நின்றது.

முன்றல் கொய்யாமரம்

வளையங்கள் கூட்டிக்கொண்ட

பின்னொரு கோடை நாளில்..

சமையல் உள் வெறுமையாய் இருக்கிறது.

அம்மிக்கல்லும் இல்லை

சில் காற்று ஜன்னலும் இல்லை

பதிலாய் இடத்தை அடைத்துக் கொண்டு

ஒரு

மின்சார மிக்ஸி….

ஓய்வெடுக்க கெஞ்சும் பாதத்துண்டு

விரிவுரைக்கு செவி விற்ற

முழுநாட் களைப்பு

கணவரின் வேளைத்தளம் என் பல்கலைக்கழகம்

அரை மணி இடைவெளி..

மீண்டும் வீட்டுக்கு இன்னொரு மணித்தூரம்

வீடு வாடகையானாலும் நம் வீடாயிற்றே

கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்க…

குளிக்க…..

ஈரத்தலை சுற்றிய துண்டுடன் ‘காட்டில் ஒரு மான்” வாசிக்க

சின்னச்சின்னதாய் இடியப்பம் இடித்த சம்பல் சாப்பிட

செளகரியமாய் உடை மாற்ற

வீடு தான் தோது.

அலுங்கிக் கசங்கிய உடையாய்

தேநீர் கோப்பைப் பின்னணியில்

மிருதுவான உரையாடல் கனவோடு

வலிக்கால்கள்

வீடு வரை கொண்டு சேர்த்தன.

வாசல் வந்த பின் …

திறப்பு???

ஆயிரம் மைல் தொலைவில்

அலிபாபாக் குகையி்ல்

பத்திரமாய் கிடந்தது.

அரக்கப் பறக்க

அலுவலக நண்பருக்கு அழைப்பு

அடுத்த பஸ்ஸில் அனுப்பி வைப்பதாய்

ஒரு மணி நேரம் இரண்டாக

ஓரிடத்தில் முளைத்துக் கிடந்தோம்.

தாமதமாய் மேல் வீட்டு ஞாபகம்

உதிக்க

எப்போதும் திறக்காத கதவொன்றால்

ஒட்டடை அலங்காரத்தோடு

உட் பிரவேசம்

அப்போது பார்த்து,

நாற்சக்கர வண்டி, திறப்புடன்

நம்மூர் தாண்ட

இரு சக்கர வண்டி

இப்போது இப்போது என

இரு மணித்தூரம் கடக்க

விலைமதிப்பில்லா திறப்பு

மீண்டும் சாவித்துவாரம்

கண்டது,

அப்பாடா?

இன்னொரு திறப்பு வெட்டல்

நாளைக்கு நாம் செய்யும் முதல் வேலை

மாதங்களும் தொலைந்தழிந்தேகின,

திறப்பு இன்னும்

ஒற்றையாகவே இருக்கிறது.